Agata Harz muzyka
Wniebogłosy
Warsztaty śpiewu naturalnego
Biały głos, nazywany też naturalnym, jest archaiczną techniką wokalną charakterystyczną dla kultur tradycyjnych Europy środkowo-wschodniej. Przetrwał do dziś, choć już w bardzo niewielkim stopniu, także na polskiej wsi. Starodawne pieśni obrzędowe, taneczne, liryczne czy religijne ożywają i nabierają prawdziwego blasku zaśpiewane białym głosem, czyli tak jak czyniono to przez setki lat. Warsztaty przeznaczone są zarówno dla osób, które miały już kontakt z tego rodzaju śpiewem jak i dla początkujących. Warsztaty obejmują pracę z ciałem czyli nad oddechem
i z rezonatorami, ćwiczenia emisyjne w formie zabaw muzycznych z różnych kultur, co pozwala na pozbycie się fizycznych i psychicznych barier i otwarcie się na swój dany od natury głos oraz pracę nad repertuarem z różnych regionów Polski, takich jak Mazowsze, Kurpie, Lubelszczyzna i Podlasie. W programie nauka pieśni obrzędowych,
w szczególności weselnych, lirycznych, ballad, kołysanek, tanecznych, religijnych oraz improwizacji.
Pierwsze "Wniebogłosy" odbyły się na Roztoczu latem 2005 r. Prowadzę je w różnych miejscach i terminach do dzisiaj, rozszerzejąc o nowe elementy (np. taniec), ale pierwotne założenia i metoda od 11 lat zasadniczo są niezmienne, a to dlatego, że sprawdziły się. W ciągu tak długiego czasu mogłam je zweryfikować.
Głos – mowa – śpiew w kostiumach kultury i języka
Głos biały jest głosem naturalnym człowieka. Jest zdeterminowany przez sposób oddychania i język, którym mówimy. Służył komunikacji przestrzennej między ludźmi oraz porozumiewaniu się ze światem niewidzialnym. Głos w śpiewie białym ma charakter punktowy, jednokierunkowy, ma postać skoncentrowanej wiązki dźwiękowej,
w emisji klasycznej zaś charakter bardziej rozproszony i wielokierunkowy. Współczesny człowiek ze względu na daleko idące przekształcenia natury, jakich dokonuje, również w sobie samym i swojej obecności w otoczeniu nie ma już swobodnego, niejako automatycznego dostępu do tego rodzaju emisji – stała się ona osobną techniką śpiewania. Musi ją poznawać na drodze specjalnych ćwiczeń. Tylko po co? Po to, żeby śpiewać na łące ludowe piosenki? Warsztaty będą próbą odpowiedzi na to pytanie.
Warsztat trzech nizinnych ruchów
Oberkowy kołobłęd
ruch unisex
Mazowiecki (podobno) oberek i mazurek tańczony był od Suwalszczyzny po Rzeszowskie. Zasadniczo w parach,
z trzymanką lub bez, można też kręcić się samemu (wtedy trzeba uważać, żeby nie zostać derwiszem), a można samotrzeć i liczniej, np. Węgierki nie znają oberka, ale lubią szybko wirować w kole samoczwart, samopięt itd.
„Tonecznicy darli się i kręcili tak, jak to czasem wichura na polach czy drogach robi wysokie młyny – porywa piach, trawę, liście i kręci wyżej i wyżej.” Franciszek Kotula
Trampowanie
ruch kobiecy
To wspólnotowy ruch taneczny, któremu oddają się z upodobaniem nasze Kurpianki-indianki z północy. Ruch to oszczędny, acz ekspresyjny, nawet w słowach, bo dwa wystarczą na oddanie jego istoty: trampeln – niemieckie „tupać” (granica pruska była blisko) oraz trampolina (w sumie też niemieckie Trampoline – skocznia) – czyli podskakiwanie. To jedyny polski „taniec” tylko ze śpiewem.
Siemieniec
ruch niegdyś wyłącznie męski, choć później też z udziałem kobiet (ho, ho, jeszcze przed emancypacją)
To wijący się korowód, w którym jeden drugiego za pas, kapotę lub portki trzyma. Prowadzący węża, przodownik, wyznacza reszcie różne trudne i łatwe, dziwne i śmieszne figury oraz zadania taneczne do wykonania. Niegdyś ostatkowy taniec obrzędowy, zamykano się w karczmie, gdzie spożywano ucztę (z siemieniuchą – potrawą z konopii) i tańczono do upadłego. Na urodzaj, na dobry ożenek, dla popisu. Przodownik z pasem lub miotłą w ręku oceniał na bieżąco sprawność uczestników korowodu – leniwych lub źle wykonujących figury „chędożył mietłą”. Bił zwłaszcza tego, który już nie mógł tańczyć, kto się przewrócił: „mietłą go po dupie i wstawaj dalej!”. Wszystko dzieje się w dziwnym, złamanym rytmie, który przydaje obrazowi korowodu efektu poklatkowego.
Zapraszamy:
Emilia Herda – taniec, śpiew
Agata Harz – śpiew, taniec
Katarzyna Szurman – skrzypce, harmonia trzyrzędowa
Piotr Herda – skrzypce, taniec
Remigiusz Hanaj – skrzypce, bęben, taniec